خداوند بندگان خود را در زمان غیبت ولی اش با انواع محنت ها و بلاها امتحان می کند تا بد از خوب جدا شود و این سنت خداوند در گذشتگان و آیندگان است؛همچنان که خدای تعالی فرموده: ((احسب الذین ان یترکوا ان یقولوا امنا و هم لا یفتنون))؛آیا مردم چنین می پندارند به صرف اینکه گفتند ایمان آوردیم رها می شوند وهیچ امتحان نمی گردند.


صبر کردن در زمان غیبت امام زمان(ع) بر چند گونه است:

1.صبر بر طول غیبت,به این که از شتابزدگانی که به سبب طولانی شدن غیبت دل هایشان قساوت میگیرد نباشد,که شتابزدگان در مورد امام(ع) به تردید می افتند.

2.صبر کردن مومن برآنچه از آزار و استهزا و تکذیب و مانند آنها از مخالفین خود می بیند

3.صبر بر اقسام بلاها و محنت هایی که بر او وارد می شود که بعضی از آنها در آیه ی شریفه یادگردیده که خدای تعالی می فرماید: ((و لنبلونکم بشی من الخوف والجوع و ...))

4.صبر بر آنچه از گرفتاری مومنین به دست معاندین و آزار مخالفین نسبت به ایشان می بیند,در صورتی که نتواند آنها را خلاص کند و از ایشان دفاع نماید که در این حال وظیفه او صبر و دعا کردن است.