عیدالله اکبر, روز اکمال دین و اتمام نعمت بر رهروان راه امیرمومنان(ع) مبارک باد
دوشنبه هجدهم ذی الحجة سال 10 هجری قمری
اول فروردین سال 11 هجری شمسی
18 مارس سال 632 میلادی
در اولین روز بهار و نزدیک ظهر روز دوشنبه, به مجرد ورود کاروان بزرگ پیامبر خدا (ص) به منطقه (غدیرخم), آن حضرت مسیر حرکت خود را به طرف راست جاده و به سمت غدیر تغییر می دهند و می فرمایند:
(هان ای مردم!دعوت خدا را اجابت کنید.من پیام آور خدایم.)
این یعنی هنگام ابلاغ پیام مهمی رسیده است, لذا فرمان می رسد تا منادی ندا کند: (همه بایستند!آن ها که پیش رفته اند بازگردند و آنان که پشت سرند, خود را سریعتر برسانند...) آهسته آهسته همه جمعیت در محل از پیش تعیین شده جمع می گردند. همچنین از حاضران خواسته می شود تاکسی زیر درختان کهن سالی که در آنجا هست نرود و آن مکان برای برپایی جایگاه سخنرانی خالی بماند.
پس از این دستور, همه مرکب ها متوقف و مردمان پیاده می شوند. آن گاه برای توقف سه روزه خیمه می زنند. شدت گرما در اثر حرارت آفتاب و داغی زمین به حدی است که مردم و حتی خود آن حضرت گوشه ای از لباس خود را بر سر انداخته و گوشه ای از ان را زیر پای خود قرار داده اند.
از طرف دیگر, پیامبر(ص) چهار نفر از اصحاب خاص خود یعنی مقداد, سلمان, ابوذر و عمار را فراخوانده و به آنان دستور داده اند تا جایگاه سخنرانی را در کنار درختان بلند آماده کنند. آنان خارهای زیر درختان را می کنند و سنگ های ناهموار را جمع ی کنند. آن جا را جارو می زنند و آب می پاشند. بعد از آن در فاصله بین دو درخت, روی شاخه ها پارچه ای می افکنند تا سایبانی از آفتاب باشد.
پس در زیر سایبان, سنگ ها را روی هم می چینند و از رواندازهای شتران و سایر مرکب ها کمک می گیرند و منبری به بلندی قامت آن حضرت ساخته می شود و روی آن را با پارچه ای می پوشانند. منبر را طوری برپا کرده اند که نسبت به جمعیت در وسط قرار بگیرد و پیامبر هنگام سخنرانی بر مردم مشرف باشند تا صدای حضرتش به همه برسد و همه ایشان را ببینند.
یا توجه به کثرت جمعیت, (ربیعه) را که صدای بلندی دارد, انتخاب کرده اند تا کلام آن حضرت برای افرادی که دورتر قرار دارند تکرار شود.
مقارن ظهر, منادی رسول الله ندای نماز جماعت می دهد, مردم مقابل منبر جمع می شوند و با پیامبر خدا (ص) نماز جماعت می گزارند. پس از نماز, پیامبر(ص) از منبر غدیر بالا می روند. سپس علی(ع) را فرا می خوانند تا در سمت راستشان بر فراز منبر بایستند. آنگاه در حالیکه دست راستشان بر شانه امیرمومنان (ع) قرار دارد, سخنرانی تاریخی را آغاز می کنند. این خطابه بیش از 1 ساعت به طول می انجامد.
پیشوای مهربان در ابتدا به حمد و ثنای الهی می پردازند که: باید فرمان مهمی درباره علی بن ابی طالب ابلاغ کنم که اگر این پیام را نرسانم, رسالت الهی را نرسانده ام:
(یا ایها الرسول! بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل, فما بلغت رسالته...) (مائده/67)
---«الیس الصبح بقریب؟؟؟»---