کانون مهدویت صبح قریب دانشگاه سمنان

شنبه نهم ذی الحجة سال 10 هجری قمری

9 مارس سال 632 میلادی

عرفات در روزگار ما، مشخص ترین مکانی است که حجت خدا و جانشین پیامبر، حضرت حجة بن الحسن العسگری (عج) در آن حضور می یابند و به جمع حاجیان گرما می بخشند.

با آن حضور مقدس، اگر حاجیان رسول خدا (ص) را در کنار خود نبینند، مولای متقیان را نیابند، وجود امام مجتبی را حس نکنند، زمزمه دعای سیدالشهداء را نشنوند و امام سجاد را و حضرات باقر را و... به حق که حجشان ناتمام است.

عجب صحرایی است عرفات و عجب روزی است عرفه!

در چنین روزی، پیامبر خدا (ص) تا طلوع آفتاب در منا حضور داشتند و سپس به عرفات تشریف فرما شدند. نیک که بنگریم در محلی به نام (نمره) خیمه رسول الله (ص) را خواهیم دید و چون در سخنان حضرتش دقت کنیم، بوی خداحافظی را استشمام خواهیم کرد. آفتاب عمر حبیب خدا (ص) اندیشه غروب دارد و واپسین سفر این سفیر الهی با ابلاغ آخرین تکالیف رسالتش سپری می شود.

پیامبر برگزیده خدا (ص) می داند که باید در واپسین روزهای حیات، جانشین خود را به شکل آشکار و در حضور همگان به مردم بشناساند. جبرئیل در شامگاه روز قبل، بار دیگر پیام معبودش را به وی ابلاغ کرده است که اگر چنین نکند گویی رسالتش را به انجام نرسانیده است.

روزهایی مهم وحساس در پیش است و پیام آور امین الهی باید که برای رسانیدن پیام کردگارش زمینه را آماده سازد. همین دیشب بود که صدای حضرتش گفتار جبرئیل را برای مومنان فریاد می کرد:

 (خوشبختی واقعی و سعادت کامل و نیک بختی حقیقی،از آن کسی است که علی را در زنده بودن و پس از مرگش دوست بدارد)